Dihang naanod ang tulay

Carmelo D. Lariosa
Panadtaran, San Fernando, Cebu

NALIPAY na ang mga tawo dihang gibutangan na gyud og usa ka tulay nga kahoy ang masigka tampi sa sapa. Lawom ang tubig ning sapaa kay ang tubig niini gikan man sa bul-og sa busay sa Gantuong, ang sityo nga gidungog nga pinuy-anan sa mga tulisan.

Lisod sak-on ang sityo kay gawas nga titip kaayo ang pangpang nga agian, daghan pod og malala nga mga mananap sa kakahuyan.

Karon nahimong abutanan sa mga managhigugmaay ang tulay nga kahoy nga gama sa yakal.

Mahapon sa dili pa mosalop ang adlaw magkita sila si Goria , anak ni Luncia nga tighimo og banig, ug si Melon nga anak ni Sita nga tigluto og biko. Pero sa matag higayon nga mag-abot ang duruha sa tulay duna gyuy dakong gubot sa balay nilang Goria.

“Sunod gani, mosupak gani ka sa akong isulti nimo nga dili ka na makig-abot anang Melon didto sa tulay, layas na lang dinhi sa ato, Goria!” lanog ang singgaak ni Luncia.

“Buotan man si Melon, Nay,” ni Goria.

“Unsay buotan, ha? Liwat na sa iyang amahang biyudo nga si Teodoro!”

“Asa man diay moliwat, di sa amahan?” hinay nga sulti ni Goria.

“Unsa to, unsa toy imong gisulti, ha, Goria?”

“A, wala man…”

“Basta timan-I gyud ning akong gisulti nimo ron. Kon mahimo buwagi nang tawhana, kay wa kay makuha ana, tapulan kaayong dako!”

“Dili tapulan si Melon, Nay, uy. Kugihan kaayo na siya.”

Wala mahibalo si Goria nga ang hinungdan sa pagdili kaniya sa iyang inahan nga makigrelasyon kang Melon mao ang kagahapon ni Luncia ug ni Teodoro o Doroy nga maoy unang gugma ni Luncia.

Gihatag ni Luncia kang Doroy ang iyang pagkababaye ug kini ang unang nakakutlo sa iyang pagkabulak. Maayo gani wala mamunga ang ilang gibuhat.

Dili na birhen si Luncia dihang gipangasawa ni Antolin, unom pa lang ka buwan sa ilang panagluon namatay si Tolin kay nababha ang tiyan nga gisungay sa toro nilang baka. Nagsabak siya niadto kang Goria. Mao nga karon biyuda na si Luncia ug dalaga na si Goria, ang liwat nga gibilin ni Antolin kaniya.

HAPON. Kusog ang ulan. Ug kay sabot nilang Goria ug Melon nga magkita sa tulay miipsot ang dalaga sa ilang balay ug miadto sa tulay. Nalipay si Melon kay kaganina ra siyang nagpaabot.

“Goria, kakusog sa sulog sa tubig sa ubos, o…” ni Melon nga miduko ug mitan-aw sa ubos. Wa pa gani siya makahuman pagsulti nakita niya nga mitubo ang tubig kay dunay dakong buhawi sa ibabaw nga nahagsa ug miyabo sa gipuyos nga tubig-ulan sa busay. Ug maong kalit nga milunop ug misuyla ang tubig nga nagkanuos.

“Hala, mamiya ta dinhi, Lon!” nagkurog si Goria sa kahadlok. “Diyos ko, nagkadako ang tubig, Melon! Maanod ta, eeeeeeeeee!!!”

“Gunit nako, Goriaaaaaa…” singgit ni Melon. Apan kusgan ang tubig ug hasta ang tulay giukal sa dakong bul-og sa tubig, apan kusganong nakagunit si Melon sa barandilyas sa tulay, samtang si Goria wala gyud mamuhi nga nagagakos kaniya. Nahisama lang sa agungal ang tulay nga gianod sa kusog nga bul-og sa tubig.

Pagkabuntag nahasirilsiril sila si Luncia ug Doroy sa pagpangita sa ilang mga anak. Nagkakuyog ang duruha paingon sa bukana diin naglutaw pa ang tulay. Didto nakita nila si Goria ug si Melon nga luya pa kaayong naghigda ug naginaksanay.

Dihang giguyod sa pipila ka mga tawo ang tulay paingon sa tampi namangon sila si Goria ug Melon nga maulawon og mga hitsura.

Mitingsi si Doroy nga miduol kang Luncia. “Luncia, biyudo man ko ug ikaw biyuda sab, wa nay makababag kon dugtongon nato pag-usab ang atong nangagi, he,he,he…”

“Saba diha, Doroy. Dunggan gani ta nilang Goria ug Melon, patay gyud ka!” ni Luncia. “Ato na lang na silang ipakasal, uy, kay uwaw kaayo…”

“Oo, uy! Pero kitay unang pakasal…” Ug gikuptan ni Doroy ang kamot ni Luncia. (KATAPUSAN)